शोध

एका देवळाच्या एका पायरीवर एक भिकारी बसला होता. त्याच्या जर्मनच्या ताटलीत दोन आठ आठ आण्यांचे क्वाईन होते. तिथून दोघे जन जात होते त्यातला एकटा म्हणाला तो आंधळा भिकारी आहे. 
दूसरा लगेच म्हणटला तु तो आंधळा असल्याचा शोध कशावरून लावलास ? 
अरे त्याच्या डोळ्यांचा आकार बघ. त्याचे ते जागोजाग फाटलेले कपडे बघ, त्याचा कळकट चेहरा बघ. कुणाही माणसाला इतकं अस्वच्छ राहायला आवडेल तरी काय ?
आवडायला काय झालं ? जर त्यानं स्वच्छ राहीलं, छानछान पोशाख घातला तर त्याला भिक कोण देणार ? 
बरं तु म्हणतोयस तो आंधळा नाही. तु कशावरून हा शोध लावलास ?
त्याच्या ताटलीतले ते दोन क्वाइन बघ. ते आज व्यवहारात काहीच उपयोगाचे नाहीत. हे त्याला पक्कं माहिताय. त्यामूळेच तो निर्धास्त आहे. फक्त तुझ्यासारखे काही लोक त्याला आंधळा म्हणतात.
तुझही मी खरं माननार नाही कि माझंही तु ! त्यापेक्षा आपन असं करू आपन इथून कुठेतरी लांब बसून त्याच्यावर लक्ष ठेवू.
.
दोघांचा होकार मिळाला. ते दोघे लांब एका कट्ट्यावर बसून निरीक्षण करू लागले. देवाला आलेल्या लोकांपैकी काहींनी भिकार्याला खायला दिलं. काहींनी चिल्लर पैसे टाकले. तो केळं, लाडू, शिरा इ चाचपून खात होता. त्यावरून त्याच आंधळेपण दिसून येत असलं तरी त्याला पाण्याचा पेला बरोबर कसा सापडायचा ? असे वाद ते एकमेकांसोबत घालू लागले. पण त्यातून काहीच निष्पण होईना. ह्याची रात्र कशी असेल त्यावरून ठरवता येईल असं या दोघांना वाटलं. ते थांबले. त्याच्यावर नजर ठेवूनंच होते दोघे. दोघेही आपापली बाजूच सांगायचे. असा बराच वेळ निघून गेला. रात्रीचे दहा वाजले होते. दोघांनाही कडकडून भूक लागली होती. ते दोघे ऊठून घराकडे गेले.