Shrenik Narade

मी आणि कैलास दोघपण गरीब हाय, त्यला आणि मला आठ हाजार पगार हाय. एमायडीशीत आमी कामाला जातो. दोघं आमची शेम परिस्तीती हाय. आमी पगार कमी आसल्यानं चैनी करत नही. मी मागल्या वर्षी बिन संकल्प करता सेकंड स्पलेंडर घेटली. आदूगर आमी सायकल नं कामाला जायचं. आता आमी माझ्या गाडीनं जातो.    आमी चैनी करत नही, कारण आमी गरीब हाय. आमचं आमाला कसं रहावं त्ये कळतंय. एकदा मालक राउंड मारत मारत आमच्या तिथं आलता. मग त्यानं आपुलकीनं नाव इचारलं. त्यो कैलास म्हणटला मी विलास म्हणटलो. भावाभावा सारख वाटता कि रे  म्हणटला. मग कैलास आणि मी विलास आम्हाला कंपनीत सगळी लोकं भावू म्हणत्यात. आमी कामाला दांडी मारत नही.   आमी आयट्याला असताना दारु पेलती, वोल्ड मंक आणि रेड रम. स्वस्त मिळते. आणि डोस्कं बी धरतंय. म्हणून आमी रेडरम पेतो. बारला जात नही. जाताजाता दुकानातंन घेतो आणि अंधार पडायच्या टायमाला तिकडं मैदानावर पिऊन जातो. कैलासकडं पावण्यांनी दिलेल्या२ लिटरच्या बिस्लेरीची बाटली हाय आणि माझ्याकडं १ लिटरच्या थामस्प ची बाटली हाय. वीस रुपयच केळी चिप्स घेतो आणि गडबडीनं दारू पेतो.  आमी गरीब असल्याचं दारू दुकानदाराला माहीत हाय. त्य