एक हाॅरर स्टोरी

तूम्हाला रात्री कि नाही एक हाॅरर स्टोरी सांगतो काय....
मी पाचवीला हूतो एकदा. म्हणजे सगळे एकदाच असतात. मी पाचवी एका झटक्यात सूटलो होतो. माझा पाचवीत असताना एक मित्र होता अक्षय म्हणून. त्याचा वाढदिवस हूता. मी गेल्तो. रात्रीचं दहा वाजलं तिथंन येताना. मला नळीवरून सायकल मारता येत नसे त्याकाळात. मी मधी पाय घालून मधन सायकल मारत यायलो होतो. सायकल आणि गाडी चालवणे ऐवजी मारणे का म्हणत असतील लोक मला अजूनपर्यंत कळलं नाही. असो. तर मी सायकल मारत येत होतो. अंधारघूडूक...... त्यातंच चवथीला असताना मी राज पिक्चर बघितला होता. आता घरं संपत आलेली. दोन्ही बाजूला ऊस होता. ऊसात रानडूक्करं असत्यात. मला खरंच भ्या वाटत होती. मी नरसोबाला नवस केल्यामूळे जन्मलो असे घरातले म्हणतात. अनेक देवांना पण नवस बोलली होती घरातल्यांनी आणि इतरांनी पण. पण त्याकाळात माझा जोर जरा नरसोबावरंच जादा होता. म्हणून मी नरसोबाच्या नावान चांगभलं अशा घोषना मनातल्या मनात देत चाललो होतो. आता पुढं एक पडकी विहीर म्हणून प्रसिद्ध होती त्यात पडून चारपाच बायका मेल्या होत्या. त्या विहीरीजवळनं जाताना मला दूसरं काय म्हणजे कायचं आठवायचं नही. भूत लमान्याची बई एवढंच काय ते आठवायचं आणि मी कधी त्या भूतांच्या तावडीत गावतो असं वाटून मला लै दुःखी आणि रडू यायचं. झक मारलो आणि वाढदिवसाला गेलो. त्यातंच केक वगैरे कापने आणि मेणबत्या विझवने ह्या गोष्टीमूळे देव कोपायची भयंकर शक्यता होती. त्यामूळ आणि जरा भिती वाटाली.
मग कडांग कडांग असा पायंडलिचा आवाज तेवढाच बरा वाटत होता. आता पडकी विहीर जवळ आली आणि मी सायकल मारत होतो. तेवढ्यात कह्णतेला आवाज आला 'बाबा रे, बाबा रे, बाबा रे म्हणून आता कुठल्यातर पोरगीचा आत्मा भटकालाय अस फिल आला. तेवढ्यात माझी सायकल जावून कशाला तर तटली. आणि बा बा रे हे जोरात ऐकू आलं. सायकल जाग्यावर टाकायच्या बेतात असतानाचं माझा पाय अडकला आणि मी पडलो. तसंच वायूवेगानं पाय काढलो आणि मागं पळत सूटलो. एवढ्या जोरात मी कधी पळलोय कि नाही हे मला आता आठवतंच नाही. पळत येत असतानाच दोनतीनवेळा पडलो. हात पाय खरचटलं होतं. तसाच काहीतर करत एका कारंड्याच कडेला असलेलं दार ठोठावलो. ती घाबरली आतली लोकं एवढ्या रात्रीचं कोण ब्याद म्हणून... काठी घिवूनंच त्यो पठ्ठ्या बाहेर आला. मी रडायला लागलो होतो. त्यांच्यातलं एकट्यानं पाणी आणून दिलं ते पिलो. मग तो मला घराकडं सोडायला यायला तयार झाला. काठी आणि बॅटरी घेतलं आणि आम्ही दोघं चाललो. चालत चालत गेल्यावर माझी पडलेली सायकल दिसली. आणि त्या सायकल वर कायतर काळं मोठ्ठंच्या मोठ्ठं बसल्यागत दिसालतं. तो आश्वासक पावलं उचलालता आणि मी त्याच्या ऊजव्या हाताला होवून चाललो होतो. जावूनबघतो तर काय चव्हाणांची म्हातारी गठळं घिवून सरकत सरकत यायलती. तिचं ये बाबा ये बाबा म्हणून बोंबलालती. डोस्कं हालंल माझं. तिला दै शिव्या घाथलो मनातल्या मनात. ती म्हणाली कोण बाराबोड्याचा माझ्या गठ्ळ्यावर सायकल घाटला आणि बोंबलत गेला बघ. सायकल उचललो. त्या माणसाबरोबर घरापर्यंत आलो. त्यानं सगळ सांगितलं घरात. मी आत जावून मुसकी घालून झोपलो. आणि मूदलात दोन दिवस शाळेला दांड्या पण मारलो. wink emoticon
आता ती म्हातारी नाही आणि पडकी विहीर पण नाही.

टिप्पण्या

या ब्लॉगवरील लोकप्रिय पोस्ट

कंडका पाडायला कोयता धारेचा लागतो!

हातकणंगलेत राजु शेट्टींविरोधात कोण ?

कोल्हापूरातील दोन दोस्तांच्या सरकार आणि समाजाने केलेल्या हत्या!